I lost my 16 year old son, Kyle Mat

I lost my 16 year old son, Kyle Matthew McManus in April 2007. He was in perfect health, and having a normal day with friends and girlfriend. It was the last day of the Easter holidays and, as a teacher, I was home too.

He popped back home to grab some snacks to take to a friends house, and I hugged him, but he wouldn't let go until I gave him a kiss (unusual I know for a 16yr old boy); then he left to walk to his friends house, 15 minutes away.

After less than 30 mins of him leaving, I received a call to say he wasn't well. I drove to collect him and he was visibly unwell, and said 'mum, I'm dying'. I joked with his friends family that men always over exaggerate and drove the short journey to the local doctors.

In this short time he was vomiting and on arrival I had to get help as he could no longer stand or walk unaided. I still never thought 'the worst'. However within minutes of lying on the examination bed, he was slurring words and the last thing he said was 'I can't hear you mum!', to which I replied, 'have a short rest son, we'll get you sorted soon'.

I was constantly holding his hand and stroking his hair and felt his heart begin to beat really fast, so called the nurse back in. That's when it became a bit of a blur. The doctor began CPR, and following the second or third rescue breath, the fluid that had started to fill his lungs, was literally pouring out and I just screamed his name, asking him to hold on.

The paramedics arrived and took over and we (my husband had arrived a few minutes previous), were ushered out. By this time, I knew it was too late, I knew he had gone. The ambulance took him to hospital, but no blue lights, and my husband and I drove silently to meet them. The doctors and nurses, worked on him for over an hour, but I knew he had gone.

My husband was screaming and crying, but I sat silently, because I knew. Kyle was pronounced dead at 7.16pm from a brain hemorrhage. I still sat, in a complete sense of shock and disbelief, blaming his death on a monetary prize I won (on a tv gameshow); I had felt uneasy when I won, convinced that karma would throw something bad my way. I had never, ever believed in anything like that, but was adamant that this was the reason!

The funeral was a blur, as we're the first six months afterwards. Kyle was an only child, and the gaping hole he left behind was incredibly hard to fill. We both returned to work, but found social situations incredibly painful; so ended up giving up our jobs to founder a charity in his memory.

We both deal with the overwhelming grief in very different ways, and know that this feeling of incredibly devastating pain won't go away, despite the many positives the charity gives. We have been told many things, by many people, such as 'teachers rarely return to work', which I didn't believe until it happened. I also had an awful phone call with 'The Compassionate Friends' who told me that I would never be able to see my son marry, or have grand children; which sent me into a deep depression!

I take medication for PTSD and suffer from numerous auto-immune diseases which I know are all stress related. Kyle would be 21 this month, and both my husband and I are starting the annual struggle to continue normally, and not have a mental breakdown. 5 years in, and it gets harder and harder.

EDIT: In the last few weeks or so I have received a number of comments to this answer, which are all heartfelt and overwhelmingly positive, with advice on how to keep smiling and remembering Kyle through our charity and everything we do.

The charity we founded (Red Dreams) has gone from strength to strength, growing exponentially as the years fly by. We mentor and support over 150 disadvantaged young people on a regular weekly basis (over 400 annually through extra workshops etc.) who are creatively talented, as was Kyle.

We are smiling, we are laughing, we are incredibly busy and best of all, we are so proud of what our young people achieve; all because Kyle allowed us to continue giving the love, confidence and support for a future dream to hundreds of young people, as we would have done for him.

Kyle's legacy helps us to see a future where we will never forget him, but we can also celebrate his life in a way that gives skills, confidence and hope not only to other creative individuals, but also to us.

Wyniki (polski) 1:

Ja zgubiony mój 16-letni syn, Kyle Matthew McManus w kwietniu 2007 roku. Był w doskonałym zdrowiu i o normalny dzień z przyjaciółmi i dziewczyny. To był ostatni dzień Świąt Wielkanocnych, i jako nauczyciel, byłem domu też. On wpadł do domu aby pobrać niektóre przekąski do domu przyjaciół i ja przytulił go, ale on nie puścić, aż dał mu buziaka (nietypowe, wiem, że dla 16yr Oldboy); następnie wyjechał na spacer do domu przyjaciół, 15 minut od hotelu.Po mniej niż 30 min na nim pozostawiając zadzwonił do mnie powiedzieć, że nie był dobrze. I pojechaliśmy do niego zbierać i był wyraźnie źle i powiedział: 'Mamo, ja umieram'. I żartował z jego przyjaciół rodziny, że mężczyźni zawsze ponad wyolbrzymiania i pojechaliśmy krótką podróż do lokalnych lekarzy.W tym krótkim czasie był on wymiotów i po przyjeździe miałem uzyskać pomoc, jak tylko mógł nie dłużej stać i chodzić bez niczyjej pomocy. Jeszcze nigdy nie myślałem, 'najgorsze'. Jednak w ciągu kilku minut leżącego na łóżku badania, on bełkotliwie słowa i był ostatnią rzeczą, którą on powiedział 'Nie słyszę Cię Mama!', na co odpowiedział: 'mieć syna, krótkim odpoczynku, będziemy Cię wkrótce sortowane'.Byłem cały czas trzymając rękę i gładząc włosy i czułem jego serce zacznie bić bardzo szybko, tak zwane pielęgniarka w. Wtedy stało się nieco rozmycie. Lekarz zaczął CPR i po drugim lub trzecim rescue oddech, płyn, który zaczął wypełniać jego płuc, został dosłownie wylewanie i krzyczałam tylko jego imię, prosząc go, aby trzymać.Sanitariuszy przybył i przejął i my (mój mąż przybył kilka minut poprzedniego), zostały wprowadziło. Przez ten czas wiedziałem, że to było zbyt późno, wiedziałem, że poszedł. Karetka zabrała go do szpitala, ale nie niebieskie światła, i mój mąż i pojechaliśmy po cichu, aby im sprostać. Lekarze i pielęgniarki, pracował na nim przez ponad godzinę, ale wiedziałem, że poszedł.Mój mąż był krzyki i płacz, ale siedziałem cicho, bo wiedział. Kyle zgon w 7: 16 pm od wylewu krwi do mózgu. Nadal siedziałam, pełne poczucie szok i niedowierzanie, obwinianie jego śmierci na nagrodę pieniężną, którą wygrałem (na tv gameshow); Czułem się nieswojo, gdy wygrał, przekonany, że karma rzucę coś źle mój sposób. Nigdy nie miałem, kiedykolwiek uważa, że w coś takiego, ale była nieugięta, że to był powód!Pogrzeb odbył się plama, jak jesteśmy pierwsze sześć miesięcy później. Kyle był jedynakiem, a dziura, którą pozostawił po sobie było niezwykle trudne do wypełnienia. Oboje wrócił do pracy, ale znalazlem sytuacje społeczne niezwykle bolesne; Tak zakończył się dając się naszej pracy do założyciela organizacji charytatywnej w jego pamięci.Obaj zajmują się przytłaczający smutek w bardzo różny sposób i wiem, że uczucie to niezwykle niszczące ból nie ustępuje, pomimo wielu pozytywy daje miłość. Nam powiedziano wiele rzeczy, przez wielu ludzi, takich jak 'nauczyciele rzadko powrotu do pracy', które nie wierzą, aż stało się. Również miałem straszne telefon z 'współczujący przyjaciół', który powiedział mi, że nigdy nie będzie w stanie zobaczyć mój syn poślubić, lub mieć grand dzieci; który mnie posłał w głęboką depresję!I take medication for PTSD and suffer from numerous auto-immune diseases which I know are all stress related. Kyle would be 21 this month, and both my husband and I are starting the annual struggle to continue normally, and not have a mental breakdown. 5 years in, and it gets harder and harder. EDIT: In the last few weeks or so I have received a number of comments to this answer, which are all heartfelt and overwhelmingly positive, with advice on how to keep smiling and remembering Kyle through our charity and everything we do.The charity we founded (Red Dreams) has gone from strength to strength, growing exponentially as the years fly by. We mentor and support over 150 disadvantaged young people on a regular weekly basis (over 400 annually through extra workshops etc.) who are creatively talented, as was Kyle. We are smiling, we are laughing, we are incredibly busy and best of all, we are so proud of what our young people achieve; all because Kyle allowed us to continue giving the love, confidence and support for a future dream to hundreds of young people, as we would have done for him.Kyle's legacy helps us to see a future where we will never forget him, but we can also celebrate his life in a way that gives skills, confidence and hope not only to other creative individuals, but also to us.

Wyniki (polski) 3:

straciłam 16 letni syn kyle matthew mcmanus w kwietniu 2007 r.był w doskonałym zdrowiu i mieć normalny dzień z przyjaciół i dziewczynę.to był ostatni dzień wielkanocny wakacje, a jako nauczyciel, byłem w domu.wpadł do domu, przekąśmy coś wziąć z przyjaciółmi w domu, a ja go przytulił, ale nie chciał odejść, dopóki nie dała mu buziaka (niezwykłe wiem na 16yr stary); potem wyszedł na spacer do domu jego przyjaciele, za 15 minut.po mniej niż 30 minut z nim i zadzwonił do mnie by powiedzieć, że nie za dobrze.przyjechałam odebrać mu, a on był wyraźnie źle, i powiedział: "mamo, umieram.słuchajcie, jego przyjaciele, rodzina, że mężczyźni często przesadzają i prowadził krótką podróż do lokalnych lekarzy.w tym krótkim czasie był wymioty i po przybyciu, musiałem pomóc, jak on może już nie wstać i chodzić bez pomocy.jeszcze nigdy nie myślałem, że najgorsze ".jednakże w ciągu minut leżał na badania w łóżku, był już za wiele, i ostatnią rzeczą jaką powiedział było "nie słyszę cię, mamo!", a ja odrzekłem, "krótką przerwę synu, wyleczymy cię tak szybko.byłem ciągle trzyma go za rękę i gładząc jego włosy i uważa, że jego serce zacznie bić się naprawdę szybko, tzw. pielęgniarka z powrotem.właśnie wtedy, to stało się trochę zamazane.doktor zaczęliśmy reanimację, a po drugie lub trzecie ratowania oddech, płyn, który zaczął wypełniać jego płuca, był dosłownie leją, a ja tylko krzyczeć jego imię, proszę go, aby się utrzymać.przyjechał lekarz i przejęła i my (mój mąż wrócił kilka minut wcześniej), została wprowadzona.przez ten czas, wiedziałem, że jest za późno, wiedziałem, że odszedł.karetka zabrała go do szpitala, ale nie niebieskie światło, a mój mąż i ja jechaliśmy po cichu, by ich poznać.lekarze i pielęgniarki, pracowałem nad nim przez ponad godzinę, ale wiedziałem, że tak nie było.mój mąż był krzyczeć i płakać, ale siedziałem cicho, bo wiedziałam.kyle był zgon na 7.16pm z krwotok w mózgu.ciągle siedziała w całkowity sens szoku i nieufności, o jego śmierci w nagrodę pieniężną nie (w teleturnieju telewizyjnym); czułem się niepewnie, kiedy będę przekonany, że karma zrobią coś złego, mój drogi.ja nigdy nie wierzyłem w coś takiego, ale był pewny, że to był powód!pogrzeb był plamą, jak jesteśmy pierwsze sześć miesięcy później.kyle był jedynakiem, i ziejącą dziurę zostawił było niezwykle trudne do wypełnienia.oboje wrócił do pracy, ale znalazłem sytuacji społecznej bolesne, więc skończył im swoje prace, założycielka fundacji w jego pamięci.obaj mamy do czynienia z ogromną żalu na różne sposoby, i wiem, że czuję się niesamowicie niszczycielskie ból nie zniknie, pomimo wielu pozytywnych akcji daje.powiedziano nam, że w wielu, wielu ludzi, takich jak "nauczycieli rzadko powrotu do pracy", które nie wierzyłem dopóki to się nie stało.ja również miałem okropny telefon z "przyjaciółmi", który powiedział mi, że nigdy nie będę w stanie zobaczyć syna ślub, albo tysięcy dzieci, które wysłał mnie w depresję.biorę leki na zespół stresu pourazowego i cierpi z powodu licznych chorób autoimmunologicznych, które nie są spowodowane przez stres.kyle będzie 21 w tym miesiącu, a mój mąż i ja zaczynamy coroczne walkę kontynuować normalnie, i nie miała załamanie nerwowe.5 lat, i będzie coraz trudniej.montaż: w ostatnich kilku tygodni, lub - otrzymałam szereg uwag do tej odpowiedzi, które są szczere i w przeważającej mierze pozytywny, z rady, jak się uśmiechać i pamięć kyle przez nasze miłosierdzie i wszystko, co robimy.miłosierdzie, założyliśmy (czerwone sny) wzrosła z na sile, rośnie w postępie geometrycznym, ponieważ lata przelatują.- mentorem i wsparcia ponad 150 młodych ludzi w niekorzystnym położeniu w regularnych tygodniowych (ponad 400 corocznie przez dodatkowe warsztaty itp.), którzy są twórczo talent, jak kyle.będziemy się uśmiechać, śmiejemy się, jesteśmy bardzo zajęci, a najlepsze jest to, jesteśmy dumni z tego, co naszym młodym ludziom osiągnąć; bo kyle... pozwoli nam kontynuować podając miłość, zaufanie i wsparcie dla przyszłej sen setki młodych ludzi, jak możemy dla niego zrobić.kyle jest dziedzictwo pomaga nam zobaczyć przyszłość, w której nigdy nie zapomnimy, ale również możemy uczcić jego życie w sposób, który daje umiejętności, pewność siebie, i mam nadzieję, że nie tylko do innych kreatywnych, ale także dla nas.